Marian Sołtysiak, ps. „Barabasz” życiorys

Życiorys i biografia Mariana Sołtysiaka

Uczestnik kampanii wrześniowej, komendant organizacji KEDYW. Później zaangażowany w walkę partyzancką, którą prowadził głównie na terenie Gór Świętokrzyskich. Działał pod ps. „Barabasz”.

Lata młodości

Marian Sołtysiak pochodzi z rodziny ziemiańskiej. Uczęszczał do Gimnazjum im. Mikołaja Reja w Kielcach. W młodości wykazywał zdolności literackie. W 1938 roku wydał nawet tomik poezji pt. Gołoborze. Angażował się również w działalność harcerską, która wpłynęła na jego zdolności przywódcze. Niedługo po ukończeniu szkoły średniej został powołany do wojska. W 4 Pułku Piechoty Legionów odbył roczną służbę. Po powrocie
z wojska wrócił do swej pasji i zdał egzaminy do Wyższej Szkoły Dziennikarskiej w Warszawie. Ze względu na wybuch wojny nie zdążył podjąć nauki.

II wojna światowa

Sołtysiak walczył w kampanii wrześniowej w 154 pułku piechoty. Dostał się do niewoli niemieckiej, z której zbiegł i powrócił w strony rodzinne. Niedługo potem zaangażował się w powstającą działalność konspiracyjną. Wstąpił do Służby Zwycięstwu Polski, a następnie ZWZ, który później został przemianowany na Armię Krajową. Na początku 1943 roku został mianowany dowódcą Kedywu obwodu kieleckiego AK i rozpoczął tworzenie oddziałów dywersyjnych. Wtedy też zaczął się posługiwać pseudonimem „Barabasz”.

W 1944 roku oddział, który otrzymał nazwę „Wybranieccy”, liczył około 300 ludzi. Oddział skupiał się głównie na działaniach dywersyjnych. Bazą wypadową były lasy cisowskie.
Po wkroczeniu na tereny Polski Armii Czerwonej, Sołtysiak ukrywał się w Kielcach i Krakowie pod przybranym nazwiskiem.

Okres powojenny

Po zakończeniu wojny Michał Sołtysiak nadal był zmuszony do ukrywania się, ze względu na obawę aresztowania ze strony UB. W lipcu 1945 roku wyjechał za granicę. Wrócił po paru miesiącach.

W 1948 roku zaczął pracę w Urzędzie Wojewódzkim we Wrocławiu. Rok później został aresztowany i osadzony w więzieniu. W 1951 roku został skazany na siedem lat więzienia. Został zwolniony w 1954 roku ze względu na zły stan zdrowia. Gdy wrócił do zdrowia, powrócił do swojej przedwojennej pasji, czyli dziennikarstwa. Pisał artykuły dla lokalnych gazet kieleckich. Napisał również książkę poświęconą swojemu oddziałowi z czasów wojny, która ukazała się w 1965 roku. Pisaniem zajmował się do końca życia.

Zmarł 18 grudnia 1995 roku w Kielcach.