Marian Langiewicz życiorys

Życiorys i biografia Mariana Langiewicza

Jeden z dyktatorów powstania styczniowego. Patriota, zwolennik idei wolności społecznej.
Urodził się 5 sierpnia 1827 roku w Krotoszynie.

Pochodzenie, wykształcenie
i służba wojskowa

Marian Langiewicz wywodzi się z rodziny o tradycjach powstańczych. Jego ojciec, Wojciech, poległ podczas powstania listopadowego. Mariana i jego dwójkę braci wychowywała matka.
Ukończył gimnazjum w Trzemesznie. Maturę zdał w 1848 roku i rozpoczął studia filologiczne we Wrocławiu. Dwa lata później wyjechał do Pragi. W latach 1852-1853 studiował na kierunku matematyczno-fizycznym w Berlinie.

Po zakończeniu studiów został wcielony do armii pruskiej. Podczas służby brał udział w wyprawie zwolenników Garibaldiego (włoski bojownik na rzecz zjednoczenia Włoch), która miała na celu wyzwolenie Sycylii. W 1861 roku Marian Langiewicz został wykładowcą w Polskiej Szkole Wojskowej w Genui. Tam poznał Ludwika Mierosławskiego, pierwszego dyktatora późniejszej insurekcji, z którym popadł w konflikt. Wtedy też Langiewicz zaangażował się w organizację powstania na ziemiach polskich.

Rok później zaczął sprowadzać broń na tereny Królestwa Polskiego. Na ziemie ojczyste wrócił w styczniu 1863 roku, niedługo przed wybuchem powstania.

Powstanie styczniowe i emigracja

Marian Langiewicz po rozpoczęciu powstania otrzymał nominację na naczelnika sił powstańczych na terenie województwa sandomierskiego. Początkowo miał pod sobą około 1400 żołnierzy, przy czym niewielu z nich było dobrze wyposażonych, a jego zadaniem było zorganizowanie uderzenia na Warszawę. Nie doszło do tego, a oddziały Langiewicza stoczyły bitwy pod Słupią i Małogoszczem. W międzyczasie został mianowany generałem.
11 marca 1863 roku ogłosił się dyktatorem powstania styczniowego. Tydzień później doznał załamania, w wyniku którego, przeszedł do Galicji, gdzie został aresztowany. Osadzono go w twierdzy w Józefowie.

Został wypuszczony w lutym 1865 roku i niedługo potem przedostał się do Anglii, gdzie zaangażował się w działalność Centralnego Komitetu Demokracji Europejskiej.
W 1866 roku zamieszkał w Turcji, gdzie również angażował się w tworzenie polskich oddziałów zbrojnych. Inicjatywa ta poniosła klęskę, wobec czego Langiewicz zrezygnował z działalności wojskowej i politycznej i zaczął pracować jako urzędnik. Pod koniec życia planował powrót do Galicji.
Marian Langiewicz zmarł 10 maja 1887 roku w Konstantynopolu i tam też znajduje się jego grób.