Maria Konopnicka życiorys

Życiorys i biografia Marii Konopnickiej

Pisarka, publicystka i krytyczka literacka. Tworzyła głównie nowele oraz poezje. Uznawana za jedną z najważniejszych pisarek literatury polskiej. Urodzona 23 maja 1842 roku.

Młodość

Maria Konopnicka przyszła na świat w Suwałkach. W wieku siedmiu lat wraz z rodzicami przeniosła się do Kalisza. Matka zmarła wcześnie i Maria była wychowywana przez ojca, który był adwokatem. Jej brat, Jan, zginął w powstaniu styczniowym.

W 1862 roku wyszła za mąż za Józefa Konopnickiego. Rok później, po wybuchu powstanie wyjechali do Drezna. Do kraju wrócili rok później.

Poezja, publicystyka i podróże

Poetka zadebiutowała w 1870 roku wierszem pt. W zimowy poranek, który został wydany w piśmie „Kaliszanin”. Sześć lat później wydała cały cykl poetycki, W górach. Dzięki patriotyzmowi oraz liryzmowi zawartymi w utworach, jej twórczość szybko zyskała popularność. W 1881 roku zostały wydane pisma Z przeszłości. Fragmenty dramatyczne, którymi pisarka naraziła się ówczesnym środowiskom konserwatywnym.
W latach 1884-1887 była redaktorem demokratycznego pisma dla kobiet, pt „Świt”. Jako poliglotka zajmowała się także tłumaczeniem.

Do 1890 roku sporo podróżowała. Była m.in. we Włoszech, Francji, Niemczech, czy Austrii.
Po strajku uczniów we Wrześni, angażowała się w protesty przeciwko szykanom ze strony administracji pruskiej.

W 1902 roku otrzymała dworek w Żarnowcu na Pogórzu Karpackim, gdzie później zamieszkała. Od 1889 roku rozpoczęła korespondencję z Marią Dulębianką, z którą prawdopodobnie łączyło ją uczucie. Kobiety odbyły wspólnie podróż do Włoch oraz Szwajcarii.

Maria Konopnicka zmarła na zapalenie płuc 8 października 1910 roku.

Charakterystyka twórczości

Początkowo Konopnicka była znana głównie jako poetka. Od 1881 roku tworzyła również dramaty. Podejmowała w nich tematy patriotyczne. Ukazywała aktualny byt Polaków, którzy byli pozbawieni własnego państwa oraz skłóceni ze sobą.

Od 1890 roku w jej dziełach zaczęły pojawiać się elementy kultury europejskiej oraz nawiązania biblijne. W sonetach i balladach pojawiały się również symbolizm i stylizacja ludowa. Zmia­ny spo­łecz­ne od­no­to­wy­wa­ła w no­wel­kach i po­wie­ściach pi­sa­nych głów­nie dla dzie­ci i mło­dzie­ży: O Janku Wędrowniczku (1893), O krasnoludkach i sierotce Marysi (1896), Mendelu Gdańskim (1890).

Utwór Przez głębinę z 1907 roku jest próbą epicką w twórczości Konopnickiej. W wydanym trzy lata później dziele Pan Balcer w Brazylii podejmuje problematykę emigracji.
Maria Konopnicka zajmowała się także prozą beletrystyczną oraz nowelistyką. Pozostawała pod wpływem Bolesława Prusa i Henryka Sienkiewicza. W swych dziełach stosowała środki realizmu literackiego. W tej estetyce tworzyła także reportaże.

Oprócz tego, Konopnicka tworzyła także wiersze dla dzieci. Tym, co je charakteryzowało, był brak dydaktyzmu i moralizatorstwa. Miały na celu pobudzenie wrażliwości estetycznej.

Wybrane dzieła

Zbiory nowel: Cztery nowele (1888), Moi znajomi (1890), Ludzie i rzeczy (1898) – zawierał m.in. nowelę Miłosierdzie gminy, Na normandzkim brzegu (1904).

Dla dzieci: Śpiewnik dla dzieci, O Janku Wędrowniczku (1893), O krasnoludkach i sierotce Marysi (1896), Na jagody (1903), Szkolne przygody Pimpusia Sadełko (1905), Co słonko widziało.

Zbiory wierszy: Poezje, cztery serie, (1881, 1883, 1886, 1896), Z mojej Biblii (1896), Linie
i dźwięki (1987), Damnata (1900), Italia (1901), Drobiazgi z podróżnej teki (1903), Nowe pieśni (1905), Głosy ciszy (1906).

Wiersze (wybór): Zimowy poranek (1870), Kaliszowi (1888 i 1907), Rota (1908), Tęsknota. Poematy: Przez głębinę (1907), Pan Balcer w Brazylii (1910), Imagina (1913).