Lew Trocki życiorys

Życiorys i biografia Lwa Trockiego

Lew Trocki, a właściwie Lejba Dawidowicz Bronsztejn przyszedł na świat 26 października 1879 r. w Janówce, zmarł 21 sierpnia 1940 r. w Meksyku. Rosyjski rewolucjonista, uczestniczył w tworzeniu RFSRR, ZSRR, Armii Czerwonej. Był przywódcą Lewicowej Opozycji w ZSR (od 1923 r.), krytyk Stalina. W 1929 r. został pozbawiony obywatelstwa i deportowany z ZSRR. Stworzył myśl polityczną, którą nazwano trockizmem. 

Dzieciństwo i młodość

Lew przyszedł na świat w 1879 r., jednak rodzice w metrykę wpisali mu wcześniejszą datę, tak aby syn mógł jak najszybciej rozpocząć edukację. Pochodził z wielodzietnej rodziny (ośmioro dzieci). Jego ojcem był Dawid Bronstein, chłop żydowskiego pochodzenia. Jego rodzina była ateistami, utrzymywali się z rolnictwa. Żyli biednie, ale nie doświadczyli ubóstwa, dlatego też rodziców stać było na szkołę dla syna. Lew uczył się w Szkole Realnej św. Piotra i Pawła w Odessie. Lew marzył o studiach, chciał wybrać matematykę w Noworosyjsku. Ostatni rok nauki w Odessie, był dla niego również czasem zaangażowania politycznego, zapisał się do kółek, brał udział w debatach, mieszkał w komunie. 

Początki zaangażowania politycznego 

Dołączył do  ruchu marksistowskiego, który początkowo mocno krytykował. Do 1898 r. był członkiem Południoworosyjskiego Związku Robotniczego, wtedy też związek został rozwiązany, a jego członkowie aresztowani. Trocki, którego uznano za przywódcę, przebywał w więzieniu w Odessie. W więzieniu spędził ponad dwa lata, tam też wziął ślub z Aleksandrą Sokołowską. Nie doczekał się procesu, skazano go bez niego. Karą było zesłanie administracyjne. 

Po opuszczeniu więzienia przebywał w Wiercholeńsku i Ust-Kut. Pracował tam, jako dziennikarz. Z Syberii uciekł dzięki pomocy agenta Lenina, który dostrzegł jego pisarskie zdolności. Uciekł do Samary, a później zgodnie z wolą Lenina wyjechał za granicę. Miał spotkać się z redakcją pisma „Iskra”. W Londynie poznał też żonę Lenina, brał udział w spotkaniach z socjalistami brytyjskimi. Odwiedził również Brukselę i Paryż, w którym poznał Natalię Siedową (rosyjską emigrantkę), połączył ich płomienny romans, który trwał do końca życia Trockiego. W tym czasie gościł również w Niemczech i Szwajcarii. Odbywał spotkania z młodymi działaczami. 

Trocki został doradcą „Iskry”, kiedy reakcja przeniosła się do Genewy, on również zmienił miejsce zamieszkania. Był zwolennikiem Lenina, w licznych spotkaniach i debatach popierał jego poglądy. 

Działalność po 1905 r. 

Trocki w 1905 r. zdecydował się na konspiracyjny powrót do ojczyzny. Chciał wziąć udział w planowanej rewolucji. Aby móc pozostać w Rosji, zmienił nazwisko na Wikentjewa, posługiwał się również pseudonimem Piotr Piotrowicz. Wybrano go na przewodniczącego Petersburskiej Rady Delegatów Robotniczych. Za nawoływanie do obalenia caratu, został aresztowany w grudniu 1905 r. Dzięki pomocy znajomych z Finlandii uciekł przed dożywotnią katorgą. 

Za granicą nadal działał na rzecz partii, między innymi wziął udział w socjaldemokratycznym zjeździe w Londynie w 1907 r., tam poznał Maksima Gorka, rosyjskiego pisarza i publicystę. W tym czasie trocki był już w konflikcie z Leninem, dlatego też zależało mu na zdobyciu poparcia. 

Trocki dużo podróżował, poznawał międzynarodowy ruch socjaldemokratyczny, pisał do zagranicznych pism. 

W 1908 r. związał się z redakcją „Prawdy”. Redakcja gazety mieściła się w Wiedniu, jednak jej wydania były regularnie kolportowane w Rosji. Po krytyce austriackich marksistów, Trocki musiał wyjechać na Bałkany. Przebywał tam w latach 1912-1913. 

I wojnę światową Trocki spędził w Zurychu. Do 1916 r. pracował tam w dzienniku „Nasze Słowo”. Następnie, kiedy na prośbę Rosjan, władze francuskie nakazały zamknięcie pisma, Trocki dostał nakaz wyjazdu z kraju. Przeniósł się do Nowego Jorku. Pozostał aktywny politycznie. 

Do Rosji wrócił w 1917 r., po wybuchu rewolucji lutowej. Aresztowano go za szpiegostwo w lipcu (dowody sfabrykowano). Kiedy we wrześniu wyszedł z więzienia, dołączył do bolszewików działających w Komitecie Centralnym SDPRR. Brał udział w planowaniu rewolucji październikowej. 

Działalność po rewolucji październikowej

Od 23 września 1917 r. był przewodniczącym Piotrogrodzkiej Rady Delegatów Robotniczych i Żołnierskich. Był jednym z najważniejszych ogniw bolszewickiej rewolucji. 

Po zakończeniu rewolucji stworzył wśród bolszewików własną frakcję. Został jednym z organizatorów Armii Czerwonej, sprawował funkcję komisarza wojny i marynarki wojennej. 

W 1920 r. Trocki zaproponował własną koncepcję zarządzania związkami zawodowymi. Pomysł Trockiego, nie spotkał się z aprobatą Lenina. Doprowadziło to do wewnątrzpartyjnego sporu. 

Działalność po śmierci Lenina

Lenin zmarł w 1924 r. Trocki był już w tym czasie w konflikcie ze Stalinem. Jego frakcja określana była jako Lewicowa Opozycja. Trocki przegrał ze Stalinem walkę o władzę, stracił wszystkie dotychczasowe stanowiska. Wszystkich jego zwolenników poddano policyjnym prześladowaniom. Sam Trocki musiał wyjechać z ZSRR, pozbawiono go również obywatelstwa.

Działalność na deportacji

Trocki po deportacji, przebywał w Turcji, później Norwegii, Francji i Meksyku. Cały czas prowadził politykę anytstalinowską. Otworzył „Biuletyn Opozycji”, w którym otwarcie krytykował Stalina i komentował bieżącą politykę międzynarodową. 

W 1935 r. zaangażował się w projekt mający na celu stworzenie nowej międzynarodówki. Rok później do życia powołano Ruch na rzecz Czwartej Międzynarodówki. Jednym z głównych działań ruchu było informowanie partii komunistycznych o prawdziwej twarzy rządów Stalina. W 1938 r. powstała IV Międzynarodówka. Jednak szybko doszło do wewnętrznych sporów Trockiego z Maxem Shachtmanem, który miał własną wizję zmian ZSRR (w tym powrót kapitalizmu). W tym samym roku w niewyjaśnionych do dzisiaj okolicznościach zmarł syn Trockiego, Lew Siedow. Nie wyklucza się, że został on zamordowany przez agentów NKWD. W podobnych, tajemniczych okolicznościach zginęli inni członkowie rodziny polityka. Przy życiu postała jedynie Natalia Siedowa i jego wnuk. 

Trocki cały czas był pod obserwacją agentów radzieckich, kilkukrotnie próbowano przeprowadzić zamach na jego życie. Stalin podjął decyzję o usunięciu postaci Trockiego z historii ZSRR, tak aby zagłuszyć pamięć o nim.

W 1940 r. Trocki opublikował manifest, który nawoływał do jedności trockistów. 

Życie prywatne

Lew Trocki miał czworo dzieci. Jego dwie córki z pierwszego małżeństwa, zmarły jeszcze za życia ojca. Natalia Siedowa dała mu dwóch synów, obaj zmarli w młodości. Lew Trocki miał romans z Fridą Kahlo. 

Trocki wydał kilka książek, które przez pewien czas były zakazane w ZSRR. Do jego najbardziej znanych publikacji należą: Prawda o Rosji Sowieckiej (1928 r.), Moje życie (1929 r.), Zdradzona rewolucja. Czym jest ZSRR i dokąd zmierza? (1936 r.).

Śmierć

Lew Trocki zmarł 20 sierpnia 1940 r. Na rozkaz Stalina został zamordowany ciosem w głowę w swoim domu. Zamachu dokonał agent NKWD Ramóna Mercadera. Trocki trafił do szpitala, nie udało mu się go jednak uratować. W jego pogrzebie wzięło udział 300 tys. osób. 

Dopiero w 1987 r. w ZSRR zniesiono zakaz publikowania i czytania jego tekstów.