Johann Wolfgang von Goethe życiorys

Życiorys i biografia Johanna Wolfganga von Goethe

Jeden z najwybitniejszych pisarzy w historii literatury niemieckiej i światowej. Dramaturg i prozaik. Jeden z prekursorów romantyzmu. Oprócz pisania, zajmował się pracą
w instytucjach kulturalno-oświatowych.

Lata młodości i edukacja

Goethe przyszedł na świat 28 sierpnia 1749 roku we Frankfurcie. Wywodził się z mieszczaństwa. Początkowe nauki pobierał u ojca oraz prywatnych nauczycieli. Pierwszymi autorami literackimi, którymi się interesował, był Homer i Klopstock.
30 września 1765 wyjechał z Frankfurtu do Lipska, na skutek skandalu wywołanego flirtem młodego Goethego z dużo starszą kelnerką. W Lipsku podjął studia prawnicze.

W międzyczasie uczęszczał także Akademią Lipską, na warsztaty rysunkowe. W tym czasie Goethe dużo pisał, jednak wiele z dzieł zostało zniszczonych. W 1768 roku młody pisarz powrócił do Frankfurtu. W kwietniu 1770 roku Goethe ponownie wyjechał z Frankfurtu, tym razem do Strasburga, by ukończyć studia. Tam poszerzył swoje horyzonty literackie oraz architektoniczne.

W 1771 roku zdołał zakończyć edukację i uzyskać licencję prawniczą. Pod koniec sierpnia tego samego roku rozpoczął praktykę, która, ze względu na jego postępowe podejście, zakończyła się już po kilku miesiącach. Po tym wydarzeniu, poświęcił się pisarstwu.

Twórczość

Początki jego pisarstwa wiążą się z nurtem Sturm Und Drang (pol. Okres burzy i naporu).
W latach 1771-1772 napisał dwa, istotne dla tego nurtu, dzieła. Były to: Na dzień Szekspira i O niemieckiej architekturze. W 1772 roku przebywał na praktykach w Sądzie Rzeszy w Wetzlar. Podczas pobytu stworzył kilka pisanych wierszem hymnów, jak Śpiew Mahometa, Do Kronosa woźnicy, Prometeusz. W 1774 roku poznał Charlottę Buff, która stała się pierwowzorem dla Lotty, bohaterki napisanych w tym samym roku Cierpień młodego Wertera. Goethe zarysował w tym dziele znaczenie wolności w życiu jednostki oraz nieszczęśliwej miłości.

W latach 1773-1775 pisarz pracował nad dramatem o Fauście, który został odkryty dopiero w 1887 roku.

W listopadzie 1775 roku Goethe przybył na dwór księcia Karola Augusta, gdzie pozostał do końca życia. Tam pełnił m.in. funkcję doradcy, kierownika finansów księstwa i wystawiał napisane przez siebie sztuki w teatrze. Cały czas jednak jego głównym zajęciem było pisanie. Do najważniejszych dzieł, stworzonych podczas pobytu w Weimarze, w latach 1775-1786, były wiersz Do księżyca, Cisza w wyżynie, Znasz-li ten kraj i ballady Śpiewak, Król olch, Rybak.

W 1789 roku Goethe wyjechał do Włoch. Tam powstała Ifigenia w Taurydzie (1787), ukończył Egmonta (1788), dramat poświęcony walce wyzwoleńczej Niderlandów spod panowania hiszpańskiego, i zaczął pisać sztukę Torquato Tasso (1790). Z doświadczeń włoskich wyrosły również po powrocie do Weimaru dwa zbiory poetyckie — Elegie rzymskie (1790) i Epigramy weneckie (1790).
Goethe na dwór księcia Karola Augusta powrócił w czerwcu 1788 roku.

Po powrocie Goethe dokończył redagowanie powieści dydaktycznej Lata nauki Wilhelma Meistra. Wraz z Friedrichem Schillerem stworzył kilka ballad: Poszukiwacz skarbów, Narzeczona z Koryntu, Bóg i bajadera, Uczeń czarnoksiężnika.
W 1806 roku Goethe ukończył pierwszą część Fausta, która uchodzi za poetyckie podsumowanie epoki. Trzy lata później ukazała się powieść pt. Powinowactwa z wyboru.
Od roku 1811 pisarz spisywał swoją autobiografię zatytułowaną Z mojego życia: zmyślenie i prawda.

W latach 1823-1824 powstała Trylogia samotności, która uchodzi za jeden z najpiękniejszych utworów poetyckich w dorobku Goethego. Niedługo przed śmiercią zdołał ukończyć drugą część Fausta, która traktowana jest jako jego literacki testament.
Johann Wolfgang von Goethe zmarł 22 marca 1832 roku w Weimarze.