Al Capone życiorys

Właściwie Alphonse Gabriel Capone o pseudonimie "Scarface" – jeden z najsłynniejszych gangsterów pochodzenia włoskiego działający w Ameryce.

Dzieciństwo i młodość

Przestępca urodził się 17 stycznia 1899 roku w Nowy Jorku. Przyszedł na świat w rodzinie wielodzietnej (miał ośmioro rodzeństwa), Rodzice Al Capone wyemigrowali z Neapolu – ojciec miał zawód fryzjera, a matka szwaczki. Caponowie przybyli do Stanów Zjednoczonych w 1894 roku i zamieszkali w Navy Yard na Brooklynie. Gdy Al Capone był nastolatkiem rodzina przeprowadziła się w inną część dzielnicy. Tam zawiązał znajomość ze swoją późniejszą żoną – Mae Josephine Coughlin.

W szkole nie wiodło mu się najlepiej – w szóstej klasie został z niej wyrzucony za incydent z pobiciem nauczycielki. Od tego momentu chwytał się każdej możliwej dorywczej pracy.

Działalność przestępcza

Capone już jako nastolatek należało do dwóch gangów przestępczych. W konsekwencji został członkiem jednego z najsłynniejszych – Five Point Gang, któremu przewodził Frankie Yale. W tym okresie zaczęto wołać na niego „Scareface”, co znaczyło po prostu „Twarz z blizną”. W barowej walce przeciwnik pokiereszował mu twarz nożem. Gdy w 1918 roku poślubił Mae, przeprowadził się z rodziną (żoną i małym synkiem) na Long Island. Przez te wszystkie lata przestępca pracował dla szefa gangu. Dokonał dwóch poważnych morderstw, po czym przeprowadził się do Chicago. Musiał wyjechać, ponieważ szef innego gangu ścigał go za zranienie swojego podwładnego. W Chicago Al Capone został zatrudniony w gangu Jamesa Colosimo.

Działalność w Chicago

Bezpośredni przełożony mordercy – Johny Torrio powierzył podopiecznemu prowadzenie restauracji „Four Deuces”. Czuwał także nad dużą częścią rynku przestępczego w mieście. Chodziło głównie o prostytucję oraz przestępstwa alkoholowe. Gdy po śmierci Colosimo Torrio przejął dowództwo w gangu, uczynił Al Capone najbardziej zaufanym pracownikiem.

Działalność w Cicero

Po zmianie władz w Chicago nastąpiło znaczne zaostrzenie działań związanych ze zwalczaniem przestępczości. To zmusiło mordercę do przeniesienia swojego centrum dowodzenia poza granice Chicago, a konkretnie do Cicero. By zyskać kontrolę nad miasteczkiem, postanowił wejść w układ z władzą i wylansować swojego kandydata na burmistrza. Wygrał on znaczącą przewagą. Niestety później protegowany Capone zwrócił się przeciw niemu i postanowić wygnać go z miasta.

Powrót do Chicago

W 1925 roku Torrio przekazał swoją działalność i dorobek Al Capone. W tym okresie przestępca z powodzeniem pomnażał swoją fortunę. Prowadził browary, nielegalne przedsiębiorstwa, zajmował się głównie przemytem spirytusu. Dzięki fortunie wchodził w układy z władzami miasta i wzmacniał swoją pozycję społeczną. Po niedługim czasie został właścicielem większości kasyn i barów na terenie Chicago. Konkurenci Ala wielokrotnie podejmowali próby zamordowania go, jego siedziby były ostrzeliwane, jednak nigdy go poważniej nie zraniono.

W 1929 roku Capone przeniósł się na Florydę po słynnej „masakrze w Dzień św. Walentego”, w którym doszło do starcia i śmierci członków dwóch gangów. Al Capone pragnął był autorytetem społecznym i nie chciał być kojarzony z agresywną działalnością. Z tego powodu zainicjował „program walki z krzywicą”, w ramach którego uczniowie szkół dostawali codziennie szklankę mleka. Swój wizerunek próbował także ocieplić prowadząc przytułki i jadłodajnie dla bezdomnych.

Upadek i proces

Al Capone zapisywał swoje interesy na konto innych ludzi i członków rodziny, choć osobiście chętnie obnosił się ze swoi majątkiem. Długo nie można było udowodnić mu przestępczej działalności oficjalnie. W końcu udało się oskarżyć go o nielegalne działania oraz unikanie podatków – pracował nad tym agent federalny Eliot Ness. Proces mordercy miał miejsce w 1932 roku – umieszczono go w więzieniu w Atlancie, a następnie przeniesiono do Alcatraz. Nie zezwolono mu na kontakt ze światem zewnętrznym, dlatego jego imperium zaczęło stopniowo podupadać. Nałożono na niego grzywnę oraz skazano na 11 lat więzienia.

Podczas pobytu w Alcatraz morderca nie miał zbyt wielu przyjaciół. Nie angażował się w wewnętrzne bunty i nie solidaryzował ze środowiskiem więziennym. Opuścił to miejsce w 1939 roku, po czym osadzono go w łagodniejszym więzieniu w Kaliforni. Całkowicie zwolniony został 16 listopada jeszcze tego samego roku.

Koniec życia i śmierć

Podczas pobytu w więzieniu Al tracił stopniowo fortunę, ale również swoje zdrowie. Dokuczały mu kłopoty z pamięcią oraz zdrowiem psychicznym. W 1947 roku zachorował na zapalenie płuc. Zmarł 25 stycznia jeszcze tego samego roku. Pochowano go na cmentarzu Mount Olivet w Chicago przy grobach ojca i brata.