Władysław Kozakiewicz życiorys

Życiorys i biografia Władysława Kozakiewicza

Władysław Kozakiewicz – polski lekkoatleta, mistrz olimpijski w skoku o tyczce (Moskwa 1980 r.). Wielokrotny medalista Mistrzostw Polski i Europy. Po skończonej karierze zaangażowany politycznie.

Dzieciństwo i edukacja

Urodził się 8 grudnia 1953 r. w Solecznikach (Litwa). Pochodzi z robotniczej rodziny Franciszki i Stanisława, ma także starsze rodzeństwo: siostrę i brata Edwarda, który również był lekkoatletą i zaszczepił w młodszym bracie bakcyla do sportu. Rodzina Kozakiewiczów przeniosła się w latach 50. do Gdyni jako repatrianci. Jego dzieciństwo nie było łatwe. Jak sam wspominał w wywiadach i wydanej niedawno autobiografii, w jego rodzinie była przemoc domowa, jako dziecko był często bity przez agresywnego ojca.

Kozakiewicz ukończył w Poznaniu Technikum Gastronomiczne, a następnie w 1978 r. Akademię Wychowania Fizycznego.

Początki kariery

Swoją karierę sportową związał z klubem Bałtyk Gdynia, gdzie zaczął trenować w 1965 r. mając 12 lat. Pierwszym trenerem Władysława był jego brat Edward, a po nim Walenty Wejman. Pierwsze sportowe sukcesy przyszły już w młodym wieku. Mając 19 lat, Kozakiewicz pierwszy raz zdobył mistrzostwo Polski i równocześnie rekord kraju. Później jeszcze sześciokrotnie stawał na najwyższym stopniu podium w kraju (w latach 1976-1979, 1981, 1984), cztery razy wygrywał halowe Mistrzostwa Polski (lata 1977, 1979, 1980,1981). Do swoich osiągnięć Władysław Kozakiewicz może również zaliczyć kilkukrotnie poprawiany rekord Polski w skoku o tyczce (ostatni z Moskwy 1980 r.).

Mistrzostwa Europy

Władysław Kozakiewicz odnosił sukcesy również na arenie międzynarodowej. Łącznie w barwach narodowych wystąpił 23-krotnie. Na Mistrzostwach Europy w Rzymie w 1974 r. zdobył srebrny medal, cztery lata później zajął miejsce tuż za podium. W halowej edycji Mistrzostw Europy, startował 7 razy zdobywając 4 medale: w San Sebastián (1977 r.) i dwa lata później we Wiedniu zajął najwyższy stopień podium, z kolei w Katowicach (1975 r.) i w Mediolanie (1982 r.) otrzymał brązowy medal.

Do innych sukcesów lekkoatlety można zaliczyć 5-krotne uczestnictwo w finałach Pucharu Świata, w tym dwukrotnie zajmowane pierwsze miejsce.

Igrzyska Olimpijskie

Kozakiewicz w swojej karierze wystąpił na Igrzyskach Olimpijskich dwukrotnie. Za pierwszym razem, w 1976 r. w Montrealu zdobył w finale 11 miejsce skacząc na wys. 5,25 m. Co ciekawe, skoki oddawał wówczas z kontuzją stopy.

Cztery lata później wystąpił na olimpiadzie w Moskwie w 1980 r. i to dzięki tamtym wydarzeniom zapisał się na kartach historii. W trakcie zawodów polski sportowiec spotykał się z gwizdami i szowinistycznym zachowaniem radzieckich kibiców. To wtedy, po jednym ze skoków, Kozakiewicz odwrócił się do trybun i pokazał kibicom zgiętą prawą rękę (co zostało potem nazwane „gestem Kozakiewicza”). Władysław skoczył 5,78 m i wygrał nie tylko z rywalami, ale zdobywając złoty medal ustanowił również rekord świata. Był to jego drugi rekord globu, zdobyty, co ciekawe, w tym samym roku.

Niestety gest, chwalony przez polskich kibiców, nie został doceniony przez władze. Ambasador ZSRR domagał się przeprosin i odebrania medalu, po powrocie do kraju Kozakiewicz nie otrzymał wynagrodzenia z klubu ani nagrody państwowej za występ na igrzyskach. Ponadto na doświadczonym i utytułowanym zawodniku zaczęto wywierać presję odnośnie wyników sportowych. Ta sytuacja sprawiła, że w 1985 r. Kozakiewicz wyjechał niespodziewanie z rodziną do Niemiec.

Życie prywatne

Ma żonę Annę, z którą doczekał się dwóch córek: Katarzyny i Małgorzaty. Obecnie ma również wnuki.

Jak sam podkreślał, traumatyczne doświadczenia z dzieciństwa związane z biciem przez ojca były dla niego przestrogą, by dla swoich dzieci być dobrym ojcem. Równocześnie wydarzenia z młodości zahartowały go i pomogły w osiągnięciu sukcesu sportowego – chęć akceptacji przerodziła się w chęć wygrywania i stawania się najlepszym.

Sportowa emerytura

Po wyjeździe na zachód w 1985 r. Kozakiewicz startował jeszcze w zawodach lekkoatletycznych w barwach RFN (po uzyskaniu obywatelstwa tego kraju). Gdy skończył karierę zawodniczą został nauczycielem wychowania fizycznego w jednej ze szkół w Elze k/Hanoweru. Próbował również swoich sił w polityce. W latach 1998-2002 r. zasiadał w Radzie Miasta Gdyni, w 2011 r. startował w wyborach parlamentarnych z list PSL, jednak bezskutecznie. 8 lat później startował jeszcze do Europarlamentu, a później do Sejmu z ramienia Koalicji Obywatelskiej, ale również bez sukcesu.

Ciekawostki i odznaczenia

Za swoje zasługi i osiągnięcia sportowe został odznaczony złotym i srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe. Otrzymał także Order Odrodzenia Polski.

W roku osiągania największych sukcesów sportowych wygrał plebiscyt „Przeglądu sportowego”.

Ma 187 cm wzrostu.

O życiu Kozakiewicza ukazało się kilka książek, m.in. Gest Kozakiewicza Ireneusza Pawlika, a także autobiograficzna Nie mówicie mi, jak mam żyć (współautor: Michał Pol).