Kazimierz Wierzyński życiorys

Kazimierz Wierzyński - życiorys i biografia

Kazimierz Wierzyński - pisarz, poeta, prozaik, jeden z twórców grupy poetyckiej Skamander. Laureat Złotego Wawrzyna Polskiej Akademii Nauk w 1935 roku. Urodzony 17 sierpnia 1894 roku.

Młodość, wykształcenie Kazimierza Wierzyńskiego

Kazimierz Wierzyński uczył się w Drohobyczu, Chyrowie, a także Stryju. W gimnazjum zaangażował się w działalność organizacji niepodległościowej Drużyny Sokole. W 1912 roku rozpoczął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Po wybuchu wojny zgłosił się Legionu Wschodniego, którym dowodził Józef Haller. Po kilku tygodniach, wobec rozwiązania oddziału, Kazimierz został wcielony do armii austriackiej.
7 lipca 1915 roku dostał się do niewoli rosyjskiej. Uciekł z obozu dwa lata później i w 1918 roku powrócił do Polski.
W 1920 roku ponownie służył w wojsku podczas wojny polsko-bolszewickiej.

Skamandryci

Kazimierz Wierzyński, obok Iwaszkiewicza, Lechonia, Tuwima i Słonimskiego, należał do „Wielkiej Piątki” Skamandrytów. Był również jednym z jego założycieli. Grupa była najważniejszym ugrupowaniem literacki dwudziestolecia międzywojennego.
W tym czasie pisarz sporo podróżował. Dodatkowo w latach 1926-1931 redagował „Przegląd Sportowy”. W latach 1931-1932 prowadził własny tygodnik „Kultura”.

W 1923 roku Wierzyński ożenił się z Bronisławą Kojałłowicz. Para rozwiodła się po paru latach, a Wierzyński ponownie ożenił się w 1938 roku z Haliną Pfeffer. W 1936 roku otrzymał Państwową Nagrodę Literacką za całokształt twórczości.

II wojna światowa

Kazimierz Wierzyński po wybuchu II wojny został ewakuowany do Lwowa wraz z redakcją „Gazety Polskiej”. Wierzyński, a także jego żona uciekli przez Rumunię i Francję, by w 1941 roku znaleźć się w Stanach Zjednoczonych, gdzie w 1943 roku Kazimierz założył „Tygodnik Polski” w Nowym Jorku.

Twórczość Kazimierza Wierzyńskego

Debiutem Wierzyńskiego był wydany w roku 1913 wiersz Hej kiedyż, kiedyż!
Po zakończeniu I wojny i powrocie do Warszawy zaangażował się w życie literackie stolicy. Rok później, w 1919 roku wydał swój debiutancki tomik pt. Wiosna i wino.

Dwa lata później wydał zbiór Wróble na dachu. Jego wiersze niosły z sobą ekspresję i radość, co w porównaniu z tradycją patosu w literaturze polskiej, było czymś nowym i bezprecedensowym.
Z kolei, w Pieśniach fanatycznych, z 1929 roku, autor opisuje wizję nędzy wielkiego miasta. Wierzyński inspirował się oniryczną poetyką Brunona Schulza.

W 1936 roku pisarz wydał tom Wolność tragiczna, w której wykreował Józefa Piłsudskiego jako wodza, który przerasta swój naród i prowadzi go do zasłużonej wielkości.
Po wybuchu II wojny, Wierzyński był piewcą Polski walczącej. W swych utworach oddawał uczucia powszechnie odczuwane przez Polaków. Dominuje tematyka zachęty do walki.
Wobec emigracji, z czasem pojawiła się tęsknota do ojczyzny. Uwidacznia się ona w Róży wiatrów.

Po wojnie Wierzyński przeżywał kryzys psychiczny, który również przerodził się w kryzys twórczy. Pomocna okazała się praca nad książką Życie Chopina, która ukazała się w 1953 roku.
W 1968 roku ukazał się publicystyczny zbiór Czarny polonez. Jego ostatnim ukończonym dziełem był Sen Mara, wydany już po jego śmierci

Stefan Wierzyński zmarł 13 lutego 1969 roku w Londynie.