Julian Tuwim życiorys

Życie i biografia Juliana Tuwima

Słynny polski poeta dwudziestolecia międzywojennego pochodzenia żydowskiego. Pisywał skecze, wodewile, wiersze czy teksty piosenek. Założył m.in. kabaret literacki „Pod Picadorem” i grupę poetycką „Skamander”. Publikował pod licznymi pseudonimami.

Dzieciństwo i młodość

Julian Tuwim urodził się 13 września 1894 roku w Łodzi. W latach 1904-1914 uczył się w Męskim Gimnazjum Rządowym, choć nie należał do sumiennych uczniów. W 1916 roku przeniósł się z Łodzi do Warszawy z zamiarem podjęcia studiów prawniczych i polonistycznych. Skończył je jednak po pierwszym semestrze. Podjął wówczas współpracę z pismem „Pro Arte et Studio”. W okresie wojny polsko-bolszewickiej pracował w Biurze Prasowym Józefa Piłsudskiego. W młodości pisywał pamiętniki, w których przyznawał się do swoich inspiracji twórczych (czytał i często naśladował np. Leopolda Staffa).

Emigracja

Pisarz wyjechał do Francji w 1939 roku. W tym okresie razem z Janem Lechoniem, Kazimierzem Wierzyńskim i Mieczysławem Grydzewskim często spotykali się w paryskiej kawiarni Café de la Régence. Gdy Francja skapitulowała w 1940 roku, poeci wyjechali do Lizbony, a następnie do Rio de Janeiro. Ostatecznie cała grupa wylądowała w Nowym Jorku, gdzie żyli i tworzyli przez pięć następnych lat, aż do 1946 roku.

Tuwim współpracował z takimi czasopismami jak „Robotnik” czy „Nowa Polska”. Wszyscy poeci grupy „Skamander” stanowili pierwszą falę emigracji polskich twórców. Pod okupacją niemiecką utwory Tuwima zostały uznane za wysoce szkodliwe i przeznaczono je do zniszczenia.

Życie w Polsce

Julian Tuwim wrócił do kraju w 1946 roku, gdzie był uprzywilejowany przez ówczesne władze. W tym czasie poeta i jego żona adoptowali córkę. Od 1947 roku twórca pełnił funkcję dyrektora artystycznego w Teatrze Nowym. W 1949 roku wstąpił do Ogólnokrajowego Komitetu Obchodu 70-lecia urodzin Józefa Stalina. Ostatnie lata życia poety nie były obfite poetycko. Intensywnie zajmował się jednak działalnością translatorską i publicystyczną.

Śmierć

Julian Tuwim zmarł 27 grudnia 1953 roku w Zakopanem – na atak serca. Pochowano go na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Podczas pogrzebu przemówienie wygłosił ówczesny minister kultury – Włodzimierz Sokorski.

Twórczość

Tuwim tworzył teksty kabaretowe, libretta operowe, poezję, a także teksty polityczne. Współtworzył wiele słynnych czasopism literackich, np. „Wiadomości literackie”, „Skamander” czy „Cyrulik Warszawski”. Ochoczo tłumaczył dzieła literatury rosyjskiej (najbardziej lubił Puszkina i Majakowskiego).

Zasłynął również z autorstwa licznych wierszy dla dzieci:

• Lokomotywa,
• Ptasie radio,
• Pan Hilary,
• Słoń Trąbalski,
• Bambo.

Jak przystało na twórcę postmodernistycznego, Tuwim szukał nowym w formie i języku. Stworzył wiele neologizmów i gierek słownych. Poezja Tuwima uchodzi za jedną z najtrudniejszych ze względu na skomplikowaną i nieoczywistą formę słowną. Jego giętkość językowa podkreśla w tekstach specyficzne poczucie humoru autora. Do najważniejszych utworów poety należą:

• Juwenilia (1911–1918)
• Czyhanie na Boga (1918)
• Sokrates tańczący (1920)
• Siódma jesień (1922)
• Pogrzeb prezydenta Narutowicza (1922)
• Wierszy tom czwarty (1923)
• Czary i czarty polskie (1924)
• Wypisy czarnoksięskie (1924)
• A to pan zna? (1925)
• Czarna msza (1925)
• Tysiąc dziwów prawdziwych (1925)
• Słowa we krwi (1926)
• Tajemnice amuletów i talizmanów (1926)
• Strofy o późnym lecie
• Rzecz czarnoleska (1929)
• Do prostego człowieka (1929)
• Jeździec miedziany (1932, przekład Puszkina)
• Biblia cygańska i inne wiersze (1932)
• Jarmark rymów (1934)
• Polski słownik pijacki i antologia bachiczna (1935)
• Bambo (1935)
• Treść gorejąca (1936)
• Lutnia Puszkina (1937)
• Rzepka (1938)
• Bal w Operze (1936, wyd. 1946)
• Wiersz, w którym autor grzecznie, ale stanowczo uprasza liczne zastępy bliźnich, aby go w dupę pocałowali (1937)
• Lokomotywa (1938)
• Kwiaty polskie (1940–1946, wyd. 1949)
• Pegaz dęba, czyli panopticum poetyckie (1950)
• Piórem i piórkiem (1951)
• Cicer cum caule (1949–1953)