Gieorgij Żukow życiorys

Życiorys i biografia Gieorgija Żukowa

Marszałek armii radzieckiej, jeden z najważniejszych dowódców radzieckich podczas II wojny światowej. Uczestniczył w rewolucji październikowej. Po wojnie minister obrony narodowej ZSRR.

Młodość, I wojna światowa, kariera wojskowa

Żukow pochodził z ubogiej rodziny chłopskiej. W 1903 rozpoczął naukę w szkole. Trzy lata później ukończył pierwszy etap edukacji. W 1909 roku ukończył szkołę wieczorową. Stale też uczył się kuśnierstwa i w 1911 ukończył szkolenie w Moskwie. Po wybuchu I wojny światowej został powołany do wojska i służył w kawalerii. Został skierowany do szkoły podoficerskiej, którą ukończył. W październiku doznał ran, w wyniku których częściowo ogłuchł. Został wycofany z frontu i wrócił do Moskwy, a później do rodzinnej wsi.

W październiku 1918 roku brał udział w rewolucji październikowej oraz w wojnie domowej.
Po zakończeniu wojny domowej pozostał w armii. W kwietniu 1923 roku został dowódcą Pułku Kawalerii. Rok później, w lipcu, udał się do Wyższej Szkoły Kawalerii w Leningradzie. W międzyczasie Żukow wyrabiał sobie również poglądy polityczne. W 1926 roku został komisarzem politycznym swojego pułku. Pod koniec 1929 roku przeszedł kolejny kurs doskonalenia wyższych dowódców. Rok później została mu przydzielona funkcja pomocnika szefa Inspektoratu Kawalerii Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej. 

W roku 1937 Żukow został dowódcą 3 korpusu kawalerii. Warto przy tym zaznaczyć, że nie objęły go stalinowskie czystki, w wyniku których zginął np. Michaił Tuchaczewski.
W maju 1939 roku Żukow został wysłany na front japońsko-chiński.

II wojna światowa

Żukow po powrocie z Azji został mianowany szefem Sztabu Generalnego. Dowodził obroną Leningradu oraz Frontem Zachodnim (m.in. w bitwie pod Moskwą). Od września 1942 roku pełnił funkcję zastępcy naczelnego wodza. Pomimo wysokiej pozycji w wojsku, nie przeprowadził znaczących operacji wojskowych. Nie przyczynił się do wygranej pod Stalingradem oraz w bitwie na Łuku Kurskim.

Od listopada 1944 roku zaczął dowodzić 1 Frontem Białoruskim, który brał udział w forsowaniu frontu na Odrze oraz w walkach w Berlinie. Pod jego nieprzemyślanym dowództwem śmierć poniosło wg różnych szacunków, około 300 tysięcy żołnierzy radzieckich.
Żukow był jednym z generałów, którzy przyjęli kapitulację Niemiec. Po zakończeniu wojny został przywódcą radzieckiej strefy okupacyjnej.

Po wojnie

Żukow w 1946 roku został dowódcą wojsk lądowych ZSRR. W tym samym czasie był zagrożony aresztowaniem ze strony Stalina. Udało mu się tego uniknąć, jednak ze stanowiska został odwołany. Żukow w 1948 roku przeszedł zawał serca. Do pełnienia czołowych stanowisk powrócił dopiero po śmierci Stalina. Był zaangażowany w usunięcie ze stanowiska Berii.

W latach 1955-1957 był ministrem obrony ZSRR. W 1958 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Nie powrócił do życia wojskowego i politycznego.
Zmarł 18 czerwca 1974 roku.