Tadeusz Konwicki życiorys

Życiorys i biografia Tadeusza Konwickiego

Pisarz, reżyser, scenarzysta. Były żołnierz Armii Krajowej. Po wojnie pełnił funkcję kierownika literackiego Zespołu Filmowego „Kadr”. Autor powieści krytycznych wobec PRL.

Młodość

Tadeusz Konwicki urodził się 22 czerwca 1926 roku. W latach szkolnych przebywał w Wilnie i uczył się w tamtejszym gimnazjum im. Zygmunta Augusta. Po wybuchu wojny kontynuował edukację na tajnych kompletach. Maturę zdał w roku 1944. W latach 1944-1945 należał do VIII Oszmiańskiej Brygady Armii Krajowej.

Po wojnie krótko walczył w partyzantce antyrosyjskiej. Po wystąpieniu z oddziału dostał się do Polski i podjął studia z filologii polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim, a później Warszawskim.

Twórczość literacka

Debiut literacki Konwickiego miał miejsce w 1946 roku, za sprawą tekstu Szkice z Wybrzeża. W rym samym roku pisarz zaczął pracę w tygodniku „Odrodzenie”, gdzie publikował swoje recenzje i rysunki. Konwicki za sprawą swych pierwszych tekstów, był zaliczany do grupy tzw. „pryszczatych”, czyli grupy podporządkowanej socrealizmowi. Jego debiutancka powieść – Rojsty – miała ukazać się w 1948 roku, jednak została wstrzymana przez cenzurę. Ukazała się ostatecznie w roku 1956. Od 1953 roku należał do PZPR. W 1966 odszedł z partii
W 1963 roku ukazał się Sennik współczesny, która opowiada o pokoleniu dorastającym w czasie wojny. W Podobnym klimacie jest utrzymana wydana w 1967 roku książka Wniebowstąpienie.

W 1976 Konwicki wydał Kalendarz i klepsydrę, będącą zbiorem wspomnień, anegdot i relacji z podróży oraz portretów jego przyjaciół, m.in. Słonimskiego i Holoubka.
W 1979 roku ukazała się Mała apokalipsa, będąca najsłynniejszą powieścią Konwickiego, która opowiada o gospodarczym i społecznym rozkładzie dekady Edwarda Gierka.
Książkę Lawina i kamienie poświęcił karnawałowi solidarności.
Tadeusz Konwicki w swoich powieściach często stosował ironię wobec opisywanej przez siebie rzeczywistości. Jego styl cechuje zmienność nastrojów. W 1995 roku został wydany Pamflet na siebie, którą to książką, Konwicki zakończył swoją działalność literacką.

Film

Tadeusz Konwicki oprócz pracy literackiej, był mocno zaangażowany w twórczość filmową.
Po odwilży październikowej w 1956 roku w znacznym stopniu przyczynił się do powstania tzw. polskiej szkoły filmowej. W latach 1956-1968 był kierownikiem literackim Zespołu Filmowego „Kadr”. W latach 1972–1977 Konwicki był kierownikiem filmowym Zespołu Filmowego „Pryzmat”, a po jego likwidacji dołączył do Zespołu Filmowego „Perspektywa”.

W jego filmach pojawiają się elementy, które zawierał w książkach. Często głównym bohaterem jest człowiek niepotrafiący odnaleźć się w powojennej rzeczywistości.
Sporą część zajmują też wątki biograficzne Konwickiego.

Wybrane dzieła

Książki: Przy budowie – powieść produkcyjna, (1950), Nad Wisłą i Pilicą (1953), Godzina smutku (1954), Rojsty (1956), Sennik współczesny (1963), Zwierzoczłekoupiór (1969),
Wschody i zachody księżyca (1982), Bohiń (1987), Pamflet na siebie (1995).

Filmy: Kariera (1954), Zimowy zmierzch – scenariusz (1956), Ostatni dzień lata – scenariusz
i reżyseria (1958), Zaduszki – scenariusz i reżyseria (1961), Salto – scenariusz i reżyseria (1965), Jak daleko stąd, jak blisko – scenariusz i reżyseria (1971), Dolina Issy – scenariusz na podstawie powieści Czesława Miłosza, reżyseria (1982), Kronika wypadków miłosnych – scenariusz, rola Nieznajomego (1985), Lawa – scenariusz na podstawie dramatu Adama Mickiewicza Dziady, reżyseria (1989).