Św. Tomasz z Akwinu życiorys

Biografia i życiorys św. Tomasza z Akwinu

Data urodzenia św. Tomasza z Akwinu nie jest do końca znana. Szacuje się ją na rok 1225. Św. Tomasz z Akwinu zmarł 7 marca 1274 roku. Jest świętym i doktorem kościoła katolickiego. Należał do zakonu dominikanów. 

Patron

Św. Tomasz jest patronem dominikanów i teologów, a także uniwersytetów i szkół katolickich. 

Fakty z  życia

Był synem hrabiego Akwinu Landulfa i Teresy Caracciolo. Od dziecka uczył się w benedyktyńskim klasztorze, którego opatem był jego stryj. W wieku 14 lat przeniósł się na studia do Neapolu, ale po kilku latach zrezygnował z zakonu benedyktynów i związał się z dominikanami. Mimo różnorakich zabiegów rodziny, która przekonywała go do zmiany decyzji, on pozostał wierny dominikanom. Dalszą edukację kontynuowała w Paryżu i Kolonii, tam poznał Alberta Wielkiego. Tomasz pozostał jego wiernym uczniem. W tym czasie zaczął tworzyć swoje pierwsze teksty, między innymi: Komentarz do sensacji, O bycie i istocie. 

W roku 1256 uzyskał tytuł magistra teologii. Po studiach wyjechał do Orvieto, gdzie został nauczycielem w szkole dominikańskiej. Nadal dużo pisał. W tym czasie powstały: komentarz do Księgi Hioba oraz komentarz do dzieła O Imionach Bożych Pseudo-Dionizego. Następnie przeniósł się do Rzymu, gdzie również był nauczycielem. W 1265 r. zaczął opracowywać swoje kolejne dzieło: Sumę Teologii. W Rzymie spędził niespełna trzy lata. Był to jednak czas bardzo dla niego twórczy. Już w 1268 r. ponownie zamieszkał w Paryżu. Nie wpłynęło to jednak na jego zaangażowanie w rozwijanie myśli filozoficznej, napisał kilka komentarzy do Nowego Testamentu oraz pism Arystotelesa. 

W Rzymie pozostał do roku 1272. Potem przeniósł się do Neapolu. Tam otrzymał nieco inne niż dotychczas stanowisko. Powierzono mu obowiązki kaznodziei w kościele San Domenico Maggiore. Mocno podupadł na zdrowiu. 

Śmierć

Mimo choroby udał się do Lyonu (w roku 1274) na sobór. Zmarł 7 marca 1274 roku w podróży, a dokładnie w klasztorze cystersów w Fossanova, gdzie przeniesiono go tuż przed śmiercią. 

Krótka charakterystyka poglądów

Św. Tomasz uznawany jest za jednego z najwybitniejszych i najbardziej płodnych teologów i filozofów chrześcijańskich. Tomasz swoje poglądy filozoficzne oparł na myśli Arystotelesa, którą wzbogacił o kategorię istnienia, a także koncepcję bytu osobowego. Wyraźnie rozgraniczał też dwie dziedziny poznania, takie jak wiara i wiedza, które nigdy się nie wykluczają. 

Opracował również tak zwane dowody na istnienie Boga, które oparte są nie na niepojętej przez ludzi boskiej istocie, ale jego widzialnych dziełach. Dowody opisane przez Tomasza można rozumieć w następujący sposób:

• Bóg jest pierwszym poruszycielem, a więc musi istnieć, skoro istnieje ruch.
• Bóg jest pierwszą przyczyną sprawczą, a każda rzecz ma swoją przyczynę.
• Jeśli istnieją byty przygodne, to powinien też istnieć byt konieczny, czyli Bóg. 
• Jeśli są rzeczy o różnej doskonałości, to musi istnieć coś najdoskonalszego, czyli Bóg.
• Skoro celowe działanie to oznaka rozumu, to porządek oraz ład, który cechuje byty nieożywione są dowodem na istnienie Boga, który kieruje światem nieożywionym. 

Kult

Św. Tomasz został kanonizowany w 1323 roku (dokładnie 18 lipca) przez papieża Jana XXII w Awinionie. Jego proces kanonizacyjny trwał cztery lata. 

Św. Tomasza przedstawia się zazwyczaj w stroju dominikanina, czyli w białym habicie, czarnej kapie. Często obok niego widnieje gołąb lub anioł, a także księga, laska, pióro, różaniec. Początkowo jego wspomnienie liturgiczne przypadało 7 marca, czyli w dniu śmierci św. Tomasza. Jednak papież Paweł VI zdecydował się na jego przeniesienie na 28 stycznia, tak aby nie wypadało w czasie Wielkiego Postu.