Stanisław Jerzy Lec życiorys

Stanisław Jerzy Lec - życiorys i biografia

Stanisław Jerzy Lec - pisarz, tłumacz literatury niemieckiej i satyryk. Jest uznawany za jednego z największych aforystów XX wieku. Urodzony 6 marca 1909 roku.

Działalność publicystyczna Stanisława Jerzego Leca

Stanisław Jerzy Lec urodził się we Lwowie. Pochodził ze szlacheckiej rodziny żydowskiej. Uczęszczał do gimnazjum we Lwowie oraz Wiedniu. Maturę zdał w 1927 roku.W tym samym roku rozpoczął studia na Uniwersytecie Jana Kazimierza. Początkowo studiował polonistykę, a później zmienił kierunek na prawo. Skończył studia w 1933 roku.
W dwudziestoleciu międzywojennym zaangażował się w działalność lewicy społecznej.

W latach 1933-1936 pisał felietony dla komunistycznego „Dziennika Popularnego”. Publikował także w „Lewarze” oraz organie Komunistycznej Partii Polski, a od 1937 roku w piśmie „Szpilki”.

Po wybuchu II wojny światowej kontynuował działalność literacką i publicystyczną.
We Lwowie wstąpił do Związku Radzieckich Pisarzy Ukrainy. Publikował w „Czerwonym Sztandarze”. Po napaści Niemiec na ZSRR zesłano go do obozu śmierci, skąd udało mu się uciec. W 1944 został żołnierzem Armii Ludowej, a rok później został majorem. Uczestniczył w redagowaniu „Żołnierz w Boju” i „Wolny Lud”. W 1950 roku wyemigrował do Izraela, co spowodowało, że rok później wszystkie jego utwory zostały objęte zapisem cenzury i wycofane z bibliotek. Po powrocie do kraju w 1952 roku jego utwory nadal były objęte cenzurą. Po 1956 zaczął publikować swoje teksty w tygodniku „Świat”.

Zmarł 7 maja 1966 roku.

Twórczość

Stanisław Jerzy Lec zadebiutował w 1928 roku wierszem pt. Wiosna, który ukazał się w „Kurierze Literacko-Naukowym”. W swoich utworach sprzeciwiał się wszelkim formom zniewolenia jednostki, używając przy tym ironii, sarkazmu, wszelkiego rodzaju aluzji oraz gry słów.

Jego twórczość pod względem gatunkowym można podzielić na lirykę, satyry i fraszki, a także aforyzmy. Aforyzmy stanowią najważniejszą część jego twórczości oraz dorobku pisarskiego.
Lec komentował i krytykował schematy, które oddziaływały na człowieka na płaszczyźnie obyczajowej i towarzyskiej. Dodatkowo łączył obserwacje społeczne z psychologiczno-obyczajowymi.
Jego utwory zostały przetłumaczone na kilkanaście języków.

Wybrane dzieła

Barwy, poezje, (1933), Zoo, wiersze satyryczne, (1935), Satyry patetyczne, (1936), Spacer cynika, satyry, (1946), Życie jest fraszką, (1948), Myśli nieuczesane, aforyzmy, (1957, wyd. poszerz. 1959), Z tysiąca i jednej fraszki, (1959), Do Abla i Kaina, poezje, (1961), Myśli nieuczesane nowe, aforyzmy, (1964), Fraszkobranie, (1966), Poezje wybrane, (1973).