Maria Dąbrowska życiorys

Życiorys i biografia Marii Dąbrowskiej

Jedna z najważniejszych polskich pisarek XX wieku. Powieściopisarka, tłumaczka i eseistka.
Autorka Nocy i dni. Pięciokrotnie nominowana do literackiej Nagrody Nobla.

Młodość, wykształcenie, publicystyka

Maria Dąbrowska urodziła się 6 października 1889 roku. Pochodziła z zubożałej szlachty.
Jej ojciec walczył w powstaniu styczniowym. Podstawową edukację uzyskała w domu, dzięki rodzicom, którzy opłacali prywatnych nauczycieli. W latach 1907-1914 pisarka studiowała nauki przyrodnicze, socjologię oraz ekonomię na uczelniach w Lozannie i Brukseli. W międzyczasie krótko pracowała jako nauczycielka. Po zakończeniu studiów do 1924 roku pracowała w Ministerstwie Rolnictwa.

W 1911 roku wzięła ślub z Marianem Dąbrowskim. Przed wojną Dąbrowska była zaangażowana w ruch spółdzielczy i socjalistyczny.
Zajmowała się publicystyką. Pisała m.in. dla „Głosu Kaliskiego” i „Zarania”. Później, po rozpoczęciu pracy literackiej, wciąż była aktywna na tym polu.

Twórczość

Maria Dąbrowska zadebiutowała w 1921 roku zbiorem opowiadań Gałąź czereśni. Książką, która określiła styl pisarki, był wydany dwa lata później, autobiograficzny Uśmiech dzieciństwa. W swojej twórczości Dąbrowska porusza kwestie ludzkiej godności, a także wątki erotyczne.

W latach 1932-1934 ukazało się największe dzieło pisarki, Noce i dnie. Jest to teatrologia powieściowa, na którą składają się cztery tomy: Bogumił i Barbara, Wieczne zmartwienie, Miłość, Wiatr w oczy. W dziele tym przedstawiona jest historia kilku pokoleń rodziny szlacheckiej z przełomu XIX i XX wieku. Poruszane są w niej także elementy metafizyczne.
Kontynuację tego dzieła miała stanowić nieukończona powieść pt. Przygody człowieka myślącego, której fabuła została umieszczona w dwudziestoleciu międzywojennym.
Po II wojnie światowej nadal pisała opowiadania. Wróciła także do publicystki. Publikowała w tygodniku „Bluszcz” oraz „Wiadomościach Literackich”.

Maria Dąbrowska poza powieściami, esejami i publicystyką, pisała także dzienniki. Prowadziła je od 1914 roku aż do śmierci. Stanowią one autoportret pisarki oraz opis czasów, w których żyła. Sporo miejsca Dąbrowska poświęciła w nich ma opis swoich snów oraz spostrzeżenia dotyczące innych pisarzy (np. Goethego i Hłaski). Pełne wydanie liczy 13 tomów.

Wybrane dzieła

Dzieci ojczyzny (1918; opowiadania), Gałąź czereśni (1922; opowiadania), Uśmiech dzieciństwa (1923; opowiadania), Ludzie stamtąd (1926; opowiadania), Noce i dnie (1932-1934), Znaki życia (1938; opowiadania), Gwiazda zaranna (1955), Dzienniki (1914-1965), Szkice o Conradzie (1959; eseje).