Konstanty Ildefons Gałczyński życiorys

Konstanty Ildefons Gałczyński - życiorys i biografia

Konstanty Ildefons Gałczyński to poeta oraz satyryk. Zasłynął dzięki serii humoresek pt. Teatrzyk Zielona Gęś. Przedstawiciel klasycyzmu, a także szeroko pojętej awangardy.

Życie Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego

Gałczyński urodził się 23 stycznia 1905 roku w Warszawie. Po wybuchu I wojny wraz z rodziną ewakuowano go do Moskwy, gdzie przebywał do końca wojny. Następnie, po powrocie do Polski rozpoczął studia na Uniwersytecie Warszawskim. Studiował filologię polską i angielską. W latach 1926-1928 odbył służbę wojskową.

W 1930 roku ożenił się z Natalią Awałow, również pisarką. Natomiast w latach 1931-1933 pracował w berlińskim konsulacie RP, jako referent kulturalny, dzięki czemu miał styczność ze sztuką.
Później, od 1934 roku mieszkał w Wilnie, gdzie zajmował się działalnością publicystyczną.

17 września 1939 roku wzięto go do niewoli radzieckiej. Po przekazaniu Niemcom umieszczono go w obozie. Podczas niewoli cały czas tworzył. Po zakończeniu wojny przebywał kolejno w Brukseli, Paryżu i Rzymie.

Do Polski wrócił w 1946 roku. Zamieszkał w Krakowie. Niedługo potem zaczął publikować w „Przekroju” oraz „Tygodniku Powszechnym”. Z Krakowa przeniósł się do Szczecina,
a stamtąd do Warszawy, w której pozostał do śmierci.

Zmarł 5 grudnia 1953 roku.

Twórczość Gałczyńskiego

Pierwsze utwory Gałczyński tworzył już w czasach szkolnych. Oficjalny debiut miał jednak miejsce w 1929 roku, po wydaniu książki Porfirion Osiełek, czyli Klub Świętokradców.
Gałczyński swe utwory osadzał w nurcie katastroficznej groteski, która była związana z ówczesną sytuacją społeczno-polityczną w II RP. Nie bez znaczenia w jego twórczości, pozostaje wpływ grupy Skamandrytów.

Poeta po rozpoczęciu współpracy z pismem „Prosto z mostu”, który miał linię narodowo-demokratyczną, zaczął kreować bohaterów wywodzących się z mieszczaństwa i proletariatu. Sprzeciwiał się w ten sposób miałkości inteligenckiej. Tę narrację rozpoczął w utworze Komiczniak poetycki, z 1934 roku. Pod koniec dwudziestolecia międzywojennego, Gałczyński coraz bardziej oddalał się od linii narzuconej przez „Prosto z mostu”.

Po wybuchu wojny trafił do w niemieckiego obozu, w którym cały czas tworzył. W 1946 rozpoczął publikowanie Teatrzyku Zielona Gęś, na który składały się miniatury dramatyczne. Obecny jest w nim groteskowy dowcip oraz absurdalne poczucie humoru. Utwory wchodzące w skład później zebranego tomiku stylizowane były na scenariusze scenek rodzajowych. Zielona gęś ukazywała się do 1950 roku.

Zbiór wierszy Zaczarowana dorożka z 1948 roku podejmował polemikę z krytyką inteligencji konserwatywnej. Gałczyński został skrytykowany przez pisarzy socrealistycznych.
Pod koniec życia, poeta skierował swą uwagę na refleksję nad sensem i rolą sztuki w życiu artysty. Cykl 10 Pieśni, wydany w 1953 roku, uznano za literacki testament Gałczyńskiego.