Józef Ignacy Kraszewski życiorys

Józef Ignacy Kraszewski - życiorys i biografia

Józef Ignacy Kraszewski to polski rekordzista w ilości napisanych książek – napisał ich ponad 600. Poeta, krytyk literacki oraz historyk. Współzałożyciel stowarzyszenia oświatowo-wydawniczego „Macierz Polska”.

Pochodzenie i wykształcenie Józefa Ignacego Kraszewskiego

Józef Ignacy Kraszewski przyszedł na świat 28 lipca 1812 roku w Warszawie. Wywodził się ze szlacheckiej rodziny, herbu Jastrzębiec. Uczęszczał do szkoły wydziałowej w Białej Podlaskiej. Maturę zdał w Świsłoczy.

Od 1829 roku studiował na Cesarskim Uniwersytecie Willeńskim, na Wydziale Lekarskim. Niedługo potem zmienił kierunek, na literaturę. Wtedy też zaczął pisać swoje pierwsze utwory. W 1838 roku ożenił się z Zofią Woroniczówną. W 1853 roku zamieszkał w Żytomierzu, gdzie pracował jako kurator szkolny.

Od 1956 pełnił także funkcję dyrektora Teatru Żytomierskiego. W 1858 roku odbył podróż po Europie, podczas której wykształciły się jego poglądy prodemokratyczne.
Od 1859 roku był redaktorem „Gazety Codziennej”. Był także zwolennikiem kapitalistycznej gospodarki oraz uprzemysłowienia. Sprzeciwiał się powstaniu zbrojnemu przeciwko zaborcom.

W 1863 roku przeniósł się do Drezna. Tam skupił się na publicystyce politycznej.
Trzy lata później przeniósł się do Krakowa, a później do Austrii. Od 1871 roku został obywatelem Rzeszy Niemieckiej. Od 1873 roku poświęcił się literaturze.

Najsłynniejsze dzieła

Józef Ignacy Kraszewski stworzył łącznie ponad 600 dzieł, nie wliczając w to prac redaktorskich, artykułów i korespondencji prywatnej.

W swych utworach kreował obraz współczesnego społeczeństwa oraz przeszłości Polski. Na jego twórczość składają się trzy okresy: młodzieńczy (lata 1830-1838), wołyńsko-warszawski (1838-1863) oraz drezdeński (1863). Tworzył zarówno powieści ludowe, jak i historyczne.
Najistotniejszą częścią jego twórczości są powieści, których stworzył 232. Poruszał w nich tematy oświatowe, społeczne oraz naukowe. W zdecydowanym stopniu przyczynił się do rozwoju literatury polskiej. Najistotniejszymi dziełami w jego twórczości są cykle po­wie­ścio­we Trylogia saska i Dzieje Polski, Rzym za Nerona, Miód kasztelański, Panie Kochanku, Sto diabłów, Hrabina Cosel, Chata za wsią, Infantka.

Bardzo istotną pracę wykonał Kraszewski na polu historycznym. Opracował m.in. Polska w czasie trzech rozbiorów i Wizerunki książąt i królów polskich (1888).
Zajmował się także historią sztuki, co ukazał w tomie Sztuka u Słowian, szczególniej w Polsce i Litwie przedchrześcijańskiej.

Poza tym bardzo obszerna była działalność publicystyczna i redaktorska Kraszewskiego. Pracował m.in. w: Gazecie Codziennej, miesięczniku Przegląd Europejski naukowy, literacki i artystyczny (1862–1863), lwowskim piśmie Hasło (1865), Tygodniu (1870), wreszcie również w Rachunkach (1867–1870), które śmiałością poglądów zdobyły sobie dużą poczytność. Kraszewski działał też, jako pisarz dla dzieci, tworząc m.in. Bajeczki (1882).

Aresztowanie i śmierć

Józef Ignacy Kraszewski został aresztowany w 1883 roku. Zarzucano mu działalność wywiadowczą na rzecz Francji. Śledztwo wykazało, że w latach 1873-1881 współpracował z Francuzami przeciwko Prusom.  Został skazany na 3,5 roku więzienia, jednak wyszedł po
6 miesiącach.

Kraszewski zmarł 19 marca 1887 roku w Genewie. Został pochowany w Krakowie.